Kliknij tutaj --> 🌚 2500 lat temu który to był wiek

Kazdy wie, ze to wszystko na odwrot. chodzi mi o wieki ! Na przyklad jest rok 1967 to jest XX w. A jak jest 1966 p.n.e to ktory to wiek ? XIX? liczymy do tyłu ! nie tak jak teraz ze 2009 a nastepny rok 2010 Przed naszą erą liczymy do tyłu czyli był rok 449 to przyszły rok będzie 448 ! Pomogłem ! pozdrawiam ! 1 wiek to 100lat2500 lat to 25 wiekówmamy rok 2013 ( z historii XXI wiek ) ale 1 wiek - 100latx wieków - 2013 latx = 20,13 wieków20,13 - 25 = - 4,87 to jest 4,8… W okresie pomiędzy 21,5 a 15 tys. lat temu lodowiec doliny Bujuku skrócił się o około 8 km (54%, do Bigo Bog), a 11 tys. lat temu sięgał nie niżej, niż datowany na ten wiek niezaburzony jęzor osuwiskowy, który spiętrza jezioro Bujuku (3891 m). 2.rok 1300 który to wiek? 3.rok 753 p.n.e który to wiek? 4.2500 lat temu jaki był wiek? 5.1 czerwca który to dzień roku przestepnego? na jutro! Kolejnym przodkiem konia był Mesohippus, który żył dwadzieścia osiem milionów lat temu. Był on większy od Hyracotherium, ale bardzo go przypominał. Również nie posiadał jeszcze kopyt. Szare plamy na jego sierści widać tylko na zadzie. Następnym przodkiem konia był Merychippus, który żył dwadzieścia milionów lat temu. Site De Rencontre Pour Les Blancs. Kiedy zaczęły się i skończyły wieki?Kiedy zaczal się 1 wiek?Do którego wieku zalicza się rok 3?Który to Wiek XIII?W którym roku będzie 22 Wiek?Który był wiek 2500 lat temu?Kiedy był 21 wiek?W którym roku rozpoczął się 21 wiek?Kiedy rozpoczyna się tysiąclecie? Gdy liczymy czas przed naszą erą, lata liczymy odwrotnie, czyli wiek I trwał od roku 100 do roku 1 wiek II od roku 200 do roku 101 III – od 300 do 201 Zatem rok 95 to I wiek naszej ery, rok 1573 to XVI wiek a rok 1235 to XIII w. Kiedy zaczęły się i skończyły wieki? Wiek[edytuj] Wiek, stulecie (skrót: w.) – jednostka miary czasu równa 100 latom, liczona od roku kończącego się cyframi „01” do najbliższego roku kończącego się dwoma zerami, np. od 1501 do 1600 to wiek XVI. W odniesieniu do lat przed naszą erą ( wiek zaczyna się rokiem z dwoma zerami, a kończy cyframi „01”, np. Kiedy zaczal się 1 wiek? 27 rok = I wiek Przypominam: lata zapisujemy cyframi arabskimi, a wieki zapisujemy cyframi rzymskimi! Do którego wieku zalicza się rok 3? W znaczeniu społeczno-biologicznym jest to trzeci i ostatni okres po młodości (niepełnoletniość, niedojrzałość) i wieku średnim (pełnoletniość, zakładanie rodziny i wychowywanie potomstwa). W tym znaczeniu do okresu tego zalicza się umownie ludzi po 50. roku życia. Który to Wiek XIII? 13 wiek [XIII wiek] Wiek zwany też stuleciem to jednostka czasu licząca 100 lat, który zaczyna się cyframi 1201 a kończy zerami 1300. W którym roku będzie 22 Wiek? XXII wiek – drugi wiek trzeciego tysiąclecia według kalendarza gregoriańskiego. XXII wiek rozpocznie się 1 stycznia 2101 roku i zakończy się 31 grudnia 2200 roku. Który był wiek 2500 lat temu? XXV wiek około 2500 Kiedy był 21 wiek? XXI wiek – obecny wiek naszej ery, pierwszy wiek trzeciego tysiąclecia według kalendarza gregoriańskiego. XXI wiek rozpoczął się 1 stycznia 2001 roku (wbrew częstemu mniemaniu i uroczystej oprawie nadejścia roku 2000) i zakończy się 31 grudnia 2100 roku. W którym roku rozpoczął się 21 wiek? pon., 1 sty 2001 – pt., 31 gru 2100 Kiedy rozpoczyna się tysiąclecie? Pierwsze tysiąclecie naszej ery – okres rozpoczynający się według kalendarza juliańskiego 1 stycznia 1 roku i kończący się 31 grudnia 1000 roku. Sumerowie i Chaldejczycy Miedź po raz pierwszy weszła do użytku jako najwcześniejszy metal nieszlachetny stosowany przez Sumerów i Chaldejczyków z Mezopotamii, po założeniu przez nich kwitnących miast Sumer i Akad, Ur, al’Ubaid i innych gdzieś pomiędzy 5000 a 6000 lat temu. Ci wcześni ludzie rozwinęli znaczne umiejętności w wytwarzaniu miedzi i z tych ośrodków, podstawy rzemiosła rozprzestrzeniły się na zamieszkujących rzekę ludzi Egiptu, gdzie nadal kwitły przez tysiące lat, długo po tym, jak ich własna cywilizacja uległa degeneracji. Ale sumeryjskie formy sztuki były raczej surowe, wiele z przedmiotów, które produkowali, było cudownie podobnych do życia. Garnki z brązu i tace do mieszania zostały znalezione w al’Ubaid, niedaleko Ur (około 2600 również srebrne z tej samej daty, oprócz dzbanków z brązu ze srebrnymi wylewkami, spodków i naczyń do picia, które prawdopodobnie były używane do celów ceremonialnych. Jeszcze wcześniejsze są miedziane dłuta i inne narzędzia z Ur, podobnie jak miedziane brzytwy, harpuny, szpilki do płaszczy i inne drobne przedmioty. Znacznie starsze od nich są miedziane strzały i kołczany, wraz z prehistorycznymi miedzianymi grotami włóczni z Sumeru, z których wszystkie z powodzeniem przetrwały próbę czasu. Nawet w tak wczesnym okresie ludzie ci przyjęli praktykę zakopywania pod fundamentami budynków zapisków dotyczących budowniczego. W tym samym czasie zakopywano tam również małe figurki z brązu lub miedzi. Jeden z takich zapisów, w formie miedzianego lub spiżowego kołka o długości 12 cali, odnosi się do króla z Pierwszej Dynastii w Ur. Bardziej niezwykły pokazuje boga trzymającego kołek o długości około 6 cali; pochodzi on ze świątyni w Ningursu (około 2500 Inny dowód niezniszczalności miedzi związany jest z sumeryjskimi drewnianymi sankami, które przeznaczone były do jazdy po piaskach; są one malowniczo znane jako „Sanie Królowej”. Sanie te były ciągnięte przez dwa woły noszące duże miedziane kołnierze, podczas gdy lejce miały miedziane ćwieki. Sumeryjski żołnierz, który przypuszczalnie maszerował obok tego ekwipunku, nosił miedziany hełm. Sanie Królowej były ciągnięte przez dwa woły noszące duże miedziane kołnierze, podczas gdy lejce miały miedziane ćwieki. Sumeryjski żołnierz, który przypuszczalnie maszerował wraz z tym ekwipunkiem, nosił miedziany hełm.(Dzięki uprzejmości The British Museum) Przy okazji tematu sumeryjskiej miedzi warto wspomnieć o popiersiu Ur-Nammy (patrz zdjęcie dzięki uprzejmości Metropolitan Museum of Art). Odlanie popiersia w 'miedzi arsenowej' było znaczącym osiągnięciem technologicznym w tamtych czasach, a jego wartość artystyczna do dziś nie ma sobie równych. Popiersie Ur-Namma w 'miedzi arsenowej' było znaczącym osiągnięciem technologicznym.(Courtesy Metropolitan Museum of Art) Egipcjanie Od najwcześniejszych dynastii Egipt rozwijał bardzo wysoki stopień cywilizacji, a eksploatacja metali – miedzi, brązu i metali szlachetnych, takich jak złoto i srebro – była istotną częścią ich kultury. Egipcjanie najpierw dokonali znacznych ulepszeń w stosunku do techniki mezopotamskiej, a następnie, najwyraźniej zadowoleni, że osiągnęli szczyt ludzkiej doskonałości, kontynuowali te same praktyki, wiek po wieku, tak że tylko przez odniesienie do danego króla można rozróżnić przedmioty, które mogą różnić się wiekiem o tysiąc lat lub więcej. Większość swojej miedzi pozyskiwali ze Wzgórz Morza Czerwonego. Grobowce Egipcjan przyniosły wiele przykładów miedzianego rzemiosła, w tym miedziane rury kanalizacyjne, które do dziś są w dobrym stanie. Ich doskonały stan dzisiaj może, w dużym stopniu, być przypisany do suchego klimatu, a nasza wiedza zawdzięcza znaczny dług do ich praktyki grzebania w grobowcach ważnych zmarłych, kompletne wyposażenie dla swoich potrzeb w następnym świecie. Tak więc mieli oni modelowe zestawy, pokazujące piekarnie, garbarnie, browary, łodzie, wszystkie kompletne z rzeźbionymi drewnianymi postaciami ludzkimi i narzędziami, które pokazują rzeczywiste życie starożytnego Egiptu. Wraz z nimi pochowane były prawdziwe przedmioty z brązu, miedzi i metali szlachetnych, związane z osobą zmarłego. Pomimo ogromnej ilości grabieży dokonywanych przez rabusiów grobowców przez wszystkie wieki, wiele z nich pozostało dla potomnych. Egipski miedziorytnik musiał być człowiekiem ważnym, ponieważ musiał wykonywać piły, dłuta, noże, motyki, miednice, naczynia i tace, wszystkie z miedzi lub brązu, dla rzemieślników wielu zawodów. Istnieją jeszcze bardzo przydatne wczesnoegipskie brązowe cedzaki i chochle; podobnie kleszcze, z których niektóre miały końce wyrzeźbione w kształt ludzkich rąk. Thebes przyniosło pięknie zachowane brązowe ostrza sierpa z bardzo biznes-jak ząbkowane krawędzie. Egipcjanie posiadali nawet torby z brązu, które były noszone przez służących na ważnych pogrzebach. Homer określał ten metal jako „Chalkos”; epoka miedzi jest zatem określana jako epoka chalkolitów. Pisma rzymskie odnoszą się do miedzi jako 'aes Cyprium', ponieważ tak wiele metalu pochodziło z Cypru. Epoka brązu Istnieją dowody, że pierwsi robotnicy wiedzieli, iż dodanie do miedzi pewnej ilości cyny da w rezultacie znacznie twardszą substancję. Ten stop, brąz, był pierwszym stopem, jaki wykonano i znalazł szczególne zastosowanie w narzędziach tnących. Liczne znaleziska dowiodły użycia zarówno miedzi, jak i brązu do wielu celów przed 3000 r. brąz zrewolucjonizował sposób, w jaki żył człowiek. Zbiór z wczesnej epoki brązu z Arreton Down na Isle of Wight. Niektóre z najwcześniejszych znanych brązów pochodzą z wykopalisk w Sumerze i mają znaczną starożytność. Na początku współwytapianie rud miedzi i cyny było albo przypadkowe, albo stanowiło wynik wczesnych eksperymentów mających na celu ustalenie, jakie rodzaje skał nadają się do wytopu. Wytapianie ołowiu było znane od 3500 r. a ołów, cyna i arsen pojawiają się jako składniki stopu w wytapianej miedzi od wczesnych dat. Cenę jakości brązu w zależności od zawartości cyny zaczęto doceniać powoli. Spójność składu brązów datuje się na około 2500 r. w Sumerze, przy czym brązy powszechnie zawierają 11-14% cyny – rozsądny dowód zarówno technologicznej myśli przewodniej, jak i uznania metalurgicznych i założycielskich właściwości. Wskazania na produkcję brązu aż do 2800 r. pochodzą z miejsc tak odległych od siebie jak Indie, Mezopotamia i Egipt, co sprawia, że pojedyncze pochodzenie wytopu brązu znacznie bardziej odległe w czasie jest bardzo prawdopodobne. Handel lądowy i morski oraz sukcesja kultur i imperiów rozproszyły wiedzę o metalach na bazie miedzi powoli, ale pewnie w całym Starym Świecie. Do roku 1500 rozprzestrzeniła się ona przez Europę i Afrykę Północną na Wyspy Brytyjskie, a w innych kierunkach aż do Indii i Chin. Miedź, brąz, miedź-arsen, miedź ołowiowa, brąz ołowiany i brązy z cyny arsenowej były znane do tego czasu w większości rejonów Starego Świata. ’Ötzi', 5000-letni zmumifikowany człowiek znaleziony wysoko w Alpach na granicy włosko-austriackiej został znaleziony z wieloma narzędziami, w tym z doskonałą siekierą z miedzi arsenowej. Miedziana siekiera została utwardzona przez uderzenia młotem i była znacznie twardsza niż kamienne lub krzemienne odpowiedniki. Nie roztrzaskiwała się przy uderzeniu i mogła być zmiękczana przez ogrzewanie, a następnie ponownie hartowana, aby zachować swoją krawędź tnącą. Wydaje się, że prawdopodobnie sam był miedziorytnikiem, gdyż jego włosy miały wysokie stężenie miedzi i arsenu, które prawdopodobnie nie mogły pochodzić z żadnego innego źródła. ’Ötzi' the Iceman – 5000-letni zmumifikowany człowiek znaleziony w Alpach. (© Muzeum Archeologiczne Południowego Tyrolu) Najważniejszym elementem wyposażenia Icemana była jego siekiera z miedzianym ostrzem.(© Muzeum Archeologiczne Południowego Tyrolu) W tym czasie pojawiły się również stopy zawierające cynk, pochodzące z Cypru i Palestyny, choć uważa się, że stop ten miał pochodzenie naturalne, ponieważ miejscowa ruda zawierała pewne minerały cynku nadające się do wytopu. Stopy podobne do współczesnych brązów odlewano już przed rokiem 1000 choć proporcje miedzi, cyny, cynku i ołowiu nie były dobrze ustalone. Po pojawieniu się prawdziwych mosiądzów w Egipcie w I w. prawdopodobnie z Palestyny, pracowici i metodyczni Rzymianie szybko skonsolidowali wiedzę i zastosowanie miedzi, brązów, mosiądzów i rusznikarstwa. Odlewanie dzwonów rozpoczęło się w Chinach przed 1000 r. a z czasem chińska konstrukcja dzwonów osiągnęła wysoki stopień zaawansowania technicznego. Technologia ta rozprzestrzeniła się ostatecznie przez Azję i Europę do Wielkiej Brytanii, gdzie wczesne dowody wytwarzania dzwonów datowane są na około 1000 r. poprzez wykopaliska w Winchesterze. Odlewane dzwony z brązu w odlewni Whitechapel W okresie średniowiecza napisano kilka ważnych książek dotyczących wydobycia, wytopu, odlewania i kucia miedzi. Ustalono w nich, że odlewnictwo i obróbka miedzi oraz jej stopów wywodzi się z tradycji i praktyk rzemieślniczych, które rozwijały się przez kilka tysięcy lat. Ile z tego zostało pierwotnie przekazane na piśmie, nie wiadomo, ponieważ dopiero od czasów średniowiecza tradycja piśmiennictwa w dziedzinie techniki jest nieprzerwana. Szczegółowe informacje o tych wczesnych technologiach zachowały się dzięki chrześcijańskiej tradycji monastycznej i islamskiej tradycji kulturowej. Pisma mnicha Teofila z XI wieku oraz Georgiusa Agricoli i Johannesa Mathesiusa z XVI wieku szczegółowo opisują ówczesne technologie produkcji metalu. Często niewiele się one zmieniały przez stulecia. Wydobycie z kopalń epoki brązu było znaczne – ocena oparta na starych mapach kopalni i badaniach prehistorycznych wyrobisk w Mitterberg w Alpach Austriackich wykazała, że w okresie epoki brązu wyprodukowano tam około 20 000 ton czarnej miedzi. Czarna miedź była zwykłym produktem starożytnego wytopu i zawierała około 90% miedzi. Handlowano nią w postaci płaskich placków o wadze kilku kilogramów, które później rafinowano do czystszej miedzi przez „polerowanie”. Ważne zastosowania inżynieryjne miedzi znaleziono już w 2750 r. kiedy to w Abusir w Egipcie używano jej do budowy rurociągów wodnych. Miedź i brąz były wykorzystywane do wyrobu luster przez większość cywilizacji śródziemnomorskich epoki brązu. Zatarcie Kartaginy przez Rzymian przesłoniło rozwój w Afryce Północnej w tym czasie. Dowody znacznych umiejętności inżynieryjnych Kartagińczyków pojawiła się, w tym najwcześniejsze znane wykorzystanie kół zębatych, odlanych z brązu. Brąz był używany w wielu artefaktów codziennego życia rzymskiego – sztućce, igły, biżuteria, pojemniki, ozdoby, monety, noże, brzytwy, narzędzia, instrumenty muzyczne i broni wojennej. Ten schemat użycia powtarzał się wszędzie tam, gdzie wprowadzono wytop brązu i miedzi, choć z konieczności w różnych skalach czasowych. Nowy Świat i Afryka były opóźnione w rozwoju o 3000-3500 lat z powodu odległości i izolacji tych obszarów od szlaków handlowych, które luźno wiązały świat starożytny. Middle Ages and Beyond DrukWynalazek druku w XV wieku zwiększył popyt na miedź z powodu łatwości, z jaką miedziane arkusze mogły być grawerowane lub wytrawiane do użytku jako płyty drukarskie. Płyta miedziana stworzona za pomocą jednej z tych metod wytworzy drobniejszy i delikatniejszy druk niż poprzednio używane drewniane klocki. Tego rodzaju obrazy z płyt miedzianych są oddzielone od tekstu. Muszą być oprawione w gotową książkę, przez co zyskały nazwę „płyt”. Od końca XVI wieku tom z płytami staje się standardową formą książki ilustrowanej. W tym czasie płyty miedziane zostały przyjęte jako najlepszy środek do grawerowania map. Pierwsze znane mapy drukowane z płyt miedzianych to dwie włoskie edycje, datowane na 1472 rok, autorstwa geografa Claudiusa Ptolemy’ego. Od 1801 r. zarówno HM Ordnance Survey, jak i Admiralicja używały płyt miedzianych do drukowania map i wykresów. W coraz większym stopniu nowoczesne metody wykorzystują chemiczne wytrawianie miedziorytów w procesie przygotowania do druku, co pozwala na mniej restrykcyjne, bardziej kreatywne projekty. Więcej informacji na temat drukowania na płytach miedzianych Pokrycia miedzianeMiedź miała inne ważne zastosowania na morzu, ponieważ w połowie XVIII w. wprowadzono miedziane poszycia kadłubów drewnianych statków. Miało to na celu ochronę drewna przed atakiem mączniaka okrętowego Teredo podczas przebywania na ciepłych morzach. Okazało się, że dzięki temu kadłuby były również wolne od pąkli i innych morskich porostów, co zapobiegało poważnym oporom, które spowalniały statki. Dzięki temu okręty Nelsona mogły spędzić wiele miesięcy na służbie blokadowej i nadal być szybkie, gdy rozpoczynały się bitwy. Obecnie okładziny miedziano-niklowe mogą być nakładane na kadłuby drewniane, polimerowe lub stalowe, aby umożliwić statkom działanie z większymi prędkościami. Więcej informacji na temat miedzianych okładzin w marynarce UK ProdukcjaW początkach XVIII wieku Swansea stawała się głównym ośrodkiem produkcji miedzi i do 1860 roku wytapiała około 90% światowej produkcji. Początkowo Swansea pozyskiwała większość swojej rudy z wielu kopalni w Kornwalii i Anglesey. Do roku 1900 Morwelham nad rzeką Tamar było największym na świecie portem miedzi, a Parys Mountain w pobliżu Amlych w Anglesey największą na świecie kopalnią miedzi. Wraz z rozwojem przemysłu i znalezieniem innych źródeł za granicą, prawie wszystkie rudy były importowane. Wytapianie rud przeniosło się następnie bliżej źródeł zaopatrzenia. Wydobycie miedzi i cyny rozpoczęło się w Kornwalii we wczesnej epoce brązu (około 2150 r. a produkcja miedzi osiągnęła szczyt w 1856 r., kiedy to wyprodukowano 164 000 ton. Wydobycie cyny trwało do 1998 roku. Obecnie ani cyna, ani miedź nie są produkowane w Kornwalii. Minerzy wiercący pod ziemią, Kornwalia, 1892(Courtesy Cornwall Centre, Redruth) W XIX wieku Birmingham stało się głównym ośrodkiem produkcji metali nieżelaznych w Wielkiej Brytanii, która to pozycja jest nadal utrzymywana. Wiele ważnych osiągnięć w przemyśle miedziowym wywodzi się z Birmingham. W 1832 roku George Muntz opatentował proces produkcji mosiądzu składającego się z 60% miedzi i 40% cynku. Zobacz specyfikację Muntza (dzięki uprzejmości Patents Collection of Sheffield Libraries). Metoda zastosowania elektrolizy do rafinacji surowej miedzi została wynaleziona przez srebrzarza z Birmingham, Jamesa Elkingtona, w 1864 roku i doprowadziła do powstania pierwszego takiego zakładu w Swansea w 1869 roku. Pod koniec XIX wieku Alexander Dick wprowadził nowy fundamentalny proces wyciskania na gorąco do produkcji prętów mosiężnych z kęsów. Miedź i komunikacja Do tej pory największe rozszerzenie zastosowania miedzi wynikało z odkrycia przez Michaela Faradaya indukcji elektromagnetycznej w 1831 r. i późniejszego rozwoju przemysłu elektrotechnicznego, w tym wynalezienia telegrafu elektrycznego na początku XIX w., co wiązało się z przesyłaniem sygnałów elektrycznych wzdłuż miedzianego drutu. Po raz pierwszy możliwe było niemal natychmiastowe przesyłanie wiadomości przez kontynenty i pod oceanami, co miało szeroki wpływ na społeczeństwo i gospodarkę. Michael Faraday (1791-1867) Telegraf zrewolucjonizował komunikację, która wcześniej opierała się na sygnałach dymnych, pony express, latarnie morskie, semafory flagowe, heliografy (lustra) i pocztę gołębią. Pierwsza na świecie komercyjna usługa telegraficzna została ustanowiona przez Electric Telegraph Company w Anglii w 1846 roku; firma ta była prekursorem nowoczesnego BT. Wynalazek ten został porównany w swoim wpływie na społeczeństwo do współczesnego Internetu. System telegrafu elektrycznego przetrwał do roku 2006 (Western Union, USA) i 2013 (Indie, państwowy telekom). Higgins 2 wire printing telegraph at Porthcurno Telegraph Museum, circa 18690. (Dzięki uprzejmości 'Connected Earth' firmy BT) Następnym znaczącym etapem była transmisja głosu (telefon) po kablach miedzianych, opatentowana w 1876 r. przez urodzonego w Edynburgu Alexandra Grahama Bella. Ważne wydarzenie historyczne miało miejsce w 1929 roku, kiedy to odbyła się pierwsza transoceaniczna transmisja muzyki przez telefon z Europy do USA. Czarny telefon stołowy 312F z centralną baterią, około 1940 roku. (Dzięki uprzejmości BT Heritage & Archives) W latach 80-tych XX wieku nastąpiła rewolucja faksowa, a następnie Internet, komunikacja satelitarna i zwiększone wykorzystanie światłowodów. Podczas gdy wykorzystanie miedzi zostało naruszone przez zwiększone wykorzystanie światłowodów, miedź jest daleka od stania się przestarzałą, ponieważ jest używana w jakiejś formie we wszystkich tych nowoczesnych nowoczesne społeczeństwo wymaga, aby dane przechodziły między ludźmi i organizacjami w milisekundach. Podmorskie kable miedziane o dużej średnicy przenoszą sygnały między kontynentami, podczas gdy maleńkie miedziane przewody przesyłają energię i dane do indywidualnych użytkowników. Nawet komunikacja bezprzewodowa wymaga okablowania miedzianego w masztach i stacjach przekaźnikowych. Od początków do czasów współczesnych, miedziane kable i druty są nieśpiesznymi bohaterami ery komunikacji, która jest szybko rozwijającym się przemysłem. Kto wie, co przyniesie kilka następnych lat? Więcej informacji na temat telegrafu, telefonu i komunikacji mobilnej dzięki uprzejmości „Connected Earth” firmy BT. Historia mosiądzu Mosiądz był wytwarzany przez prawie tyle samo stuleci co miedź, ale dopiero w ostatnim tysiącleciu został doceniony jako stop inżynieryjny używany do produkcji masowej oraz jako stop zdolny do formowania poprzez obróbkę lub odlewanie, wykańczany poprzez tłoczenie, grawerowanie i przebijanie oraz łączony poprzez lutowanie i rozlutowywanie w wykwintne przedmioty o najwyższym kalibrze artystycznym. Początkowo, brąz był łatwiejszy do wykonania przy użyciu rodzimej miedzi i cyny i był idealny do produkcji naczyń. Podczas gdy cyna była łatwo dostępna do produkcji brązu, mosiądz był rzadko używany, z wyjątkiem sytuacji, gdy wymagany był jego złoty kolor. Grecy znali mosiądz jako „oreichalcos”, świetlistą i białą miedź. Wielu pisarzy rzymskich odnosi się do mosiądzu, nazywając go „Aurichalum”. Używano go do produkcji sestercji, a wielu Rzymian również go lubiło, zwłaszcza do produkcji hełmów o złotym zabarwieniu. Stosowali oni gatunki zawierające od 11 do 28% cynku, aby uzyskać dekoracyjne kolory dla wszystkich rodzajów ozdobnej biżuterii. Dla najbardziej ozdobnych prac, metal musiał być bardzo plastyczny, a preferowana kompozycja wynosiła 18%, prawie tyle co 80/20 złoconego metalu, na który wciąż jest popyt. Płyta mosiężna wykonana w Wenecji około 1550 roku. W tym czasie miasto eksportowało blachę miedzianą i mosiężną, która następnie wracała w postaci misternie grawerowanych i inkrustowanych wyrobów metalowych na lokalny rynek arystokratyczny. Weneccy rzemieślnicy byli pod wpływem wzorów islamskich. (© Victoria and Albert Museum, London) Przed XVIII wiekiem nie można było produkować cynku, ponieważ topił się on w temperaturze 420oC, a gotował w około 950oC, czyli poniżej temperatury potrzebnej do redukcji tlenku cynku za pomocą węgla drzewnego. Wobec braku rodzimego cynku, konieczne było wytwarzanie mosiądzu poprzez mieszanie zmielonej rudy kowalskiej (kalaminy) z miedzią i podgrzewanie mieszaniny w tyglu. Ciepło było wystarczające, by zredukować rudę do stanu metalicznego, ale nie stopić miedzi. Para z cynku przenikała przez miedź, tworząc mosiądz, który mógł być następnie przetapiany w celu uzyskania jednolitego stopu. Czajnik ma bardzo cienkie ścianki wykonane z blachy mosiężnej. Mosiądz był „podnoszony” lub młotkowany w serii kształtnych matryc o zmniejszającej się średnicy. Następnie przylutowywano do niego podstawę czajnika. Tradycja wylewek z głowami smoków sięga 300 lat wstecz.(© Victoria and Albert Museum, London) W średniowieczu nie było jeszcze źródła czystego cynku. Kiedy Swansea, w Południowej Walii, była centrum światowego przemysłu miedziowego, mosiądz produkowano z kalaminy znajdowanej na wzgórzach Mendip w Somerset. Mosiądz był popularny do produkcji pomników kościelnych, cienkich płyt wpuszczanych w kamienne posadzki, na których umieszczano napisy upamiętniające zmarłych. Zawierały one zwykle 23-29% cynku, często także niewielkie ilości ołowiu i cyny. Czasami niektóre z nich były poddawane recyklingowi poprzez przewracanie i ponowne cięcie. Jednym z głównych przemysłowych użytkowników mosiądzu był handel wełną, od którego zależał dobrobyt przed rewolucją przemysłową. W czasach Szekspira jedna firma miała monopol na produkcję drutu mosiężnego w Anglii. Powodowało to, że znaczne jego ilości przemycano z Europy kontynentalnej. W późniejszym okresie handel szpilkami stał się bardzo ważny, około 15-20% cynku było zwykle z niską zawartością ołowiu i cyny, aby umożliwić bezproblemową obróbkę na zimno na wymiar. Ze względu na łatwość produkcji, obróbki i odporność na korozję, mosiądz stał się również standardowym stopem, z którego wykonywano wszystkie dokładne instrumenty, takie jak zegary, zegarki i pomoce nawigacyjne. Czas historyczny liczymy w latach i wiekach. Czasem trzeba przyporządkować rok do wieku. Masz datę roczną – który to wiek? Jak zamienić rok na wiek? Wiek to sto lat. W każdym wieku pierwszy rok ma na końcu daty cyfry 01, drugi 02 itd., a ostatni – 00 (dwa zera), bo jest setnym rokiem w tym wieku. W jaki sposób ustalić, do którego wieku należy wskazany rok? Są dwie proste metody: „matematyczna” (oparta na dzieleniu) i „szkolna” (oparta na zapamiętaniu zasady). [UWAGA: metoda „szkolna” jest prostsza, ale metoda „matematyczna” pozwala lepiej zrozumieć liczenie czasu w wiekach, czyli stuleciach]. Metoda „matematyczna” Potraktuj datę jak liczbę. Chcąc ustalić wiek, podziel tę liczbę (datę) przez 100, bo tyle lat jest w jednym wieku. Przykład: rok 1410. Podziel tę liczbę przez 100. 1410:100=14,1 Mamy więc 14 pełnych setek (14 wieków, które minęły) i ułamek kolejnej setki, czyli kolejny wiek. Kolejny, czyli piętnasty. Zatem: rok 1410 to XV wiek. Przykład: rok 476. Podziel tę liczbę przez 100. 476:100=4,76 Mamy więc 4 pełne setki (4 wieki, które minęły) i ułamek kolejnej, czyli kolejny wiek. Kolejny, czyli piąty. Zatem: rok 476 to V wiek. Przykład: rok 1500. Podziel tę liczbę przez 100. 1500:100=15,0 Mamy więc 15 setek (15 wieków, które minęły) i nic ponadto. Zatem: rok 1500 to XV wiek. Lata zakończone na 00 zawsze kończą wiek, bo wiek ma 100 lat. Pierwszy wiek zaczął się od roku 1, a ostatnim rokiem pierwszego wieku był rok 100. Przykład: rok 29. 28:100=0,29 Nie mamy więc ani jednej pełnej setki, czyli trwa dopiero pierwsza. Zatem 29 rok to I wiek. (wszystkie lata oznaczone datą jedno- lub dwucyfrową należą do pierwszego wieku, rok 100 także) PRZED NASZĄ ERĄ wygląda to dokładnie TAK SAMO. Po prostu, jeśli jest to rok to wiek też będzie Rok 2686 2686:100=26,86 czyli 26 wieków i rozpoczęty następny, a więc 2686 rok to XXVII wiek Rok 753 753:100=7,53 czyli siedem wieków i rozpoczęty następny, a więc 753 rok to VIII wiek Rok 44 44:100=0,44 czyli rozpoczęty pierwszy wiek, a więc jest to I wiek Metoda „szkolna” Rozdziel datę na dwie części (w pamięci albo na papierze pionową kreską), oddzielając dwie ostatnie cyfry, np.: 1973 rok to 19 | 73. Jeżeli dwie ostatnie cyfry to 00, to cyfry przed kreską wskazują nam wiek, np. 800 rok = 8 | 00 = VIII wiek 1400 rok = 14 | 00 = XIV wiek 2000 rok = 20 | 00 = XX wiek Jeśli dwie ostatnie cyfry są różne od 00, to do liczby przed kreską trzeba dodać 1, np. 395 rok = 3 | 95 = IV wiek 966 rok = 9 | 66 = X wiek 1683 rok = 16 | 83 = XVII wiek 1815 rok = 18 | 15 = XIX wiek Jeżeli data jest jedno- lub dwucyfrowa, to jest to I wiek, np. 27 rok = I wiek Przypominam: lata zapisujemy cyframi arabskimi, a wieki zapisujemy cyframi rzymskimi! Odpowiedzi XxXMoNikaxDD odpowiedział(a) o 19:20 To był V wiek I połowa Odpowiedź została zedytowana [Pokaż poprzednią odpowiedź] 6 0 AgaatkaxD odpowiedział(a) o 19:21 XXV w. chyba że przed naszą erą no to :XXV w. kiedy cyfra ma na końcu same zera to wiek jest taki jakie dwie lub jedna pierwsza cyfra np. 800 r. - VII w. lub . 845 r. - VIV w. Odpowiedź została zedytowana [Pokaż poprzednią odpowiedź] 0 1 KasiQ66 odpowiedział(a) o 19:19 V wiek I połowa 0 1 Sonata13 odpowiedział(a) o 19:13 25 w. 0 2 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub a) 7 kwadransów - ile to minut? b) 32 godziny lekcyjne - ile to godzin zegarowych? c) W którym miesiącu wypada setny dzień roku? e) W którym miesiącu wypada setny dzień roku? f) Rok 1300 - który to wiek? g) 1 czerwca - który to dzień roku przestępnego? h) 2500 lat temu - który to był wiek? 70 dzień roku - który to tydzień roku,jaki to dzień tygodnia?

2500 lat temu który to był wiek